We denken drie D te zien maar het is een inschatting van de afstanden en hoogtes en omvang, in onze genen geleerd dor ervaringen in de natuur! Door 2 foto's naast elkaar waarvan een een kleine afwijking heeft, wordt dit stukje ervaring in werking gezet en denken we diepte te zien en schatten we de afstanden in! M
PS/ Click on any photograph and scroll along in the original size!
Stereoscopie
Eigen beeld materiaal; 16 albumine stereoscopische foto’s ca 1880 , M
Wij kijken met twee ogen. Daardoor is het mogelijk afstand te schatten. Met één oog is dat niet mogelijk. Het principe is dat een voorwerp dat zich voor ons bevindt door onze beide ogen vanuit een andere hoek bekeken wordt. Onze hersenen zijn in staat deze hoek te interpreteren om de afstand tussen ons en het voorwerp in te schatten. Hoe groter de afstand tussen de ogen, hoe beter het stereoscopisch effect.
In de dierenwereld hebben roofdieren zoals leeuwen en tijgers de ogen aan de voorkant van de kop zitten. Zo kunnen ze goed de afstand tot hun prooi inschatten. Prooidieren hebben ogen vaak aan de zijkant van de kop om een heel ruim blikveld te hebben zodat onraad snel wordt gezien.
In moderne filmopnamen wordt tegenwoordig wel 3D, driedimensionaal beeld geprojecteerd. Dat gebeurt echter nog steeds op een vlak scherm. Met een speciale bril kan men de in de projectie gebruikte effecten waarnemen en diepte zien. Het beeld is zeer realistisch. wiki
The basic concept of stereoscopic imaging
AN INTRODUCTION TO STEREO GEOMETRY
The Information In this section can be applied to any format, except where specifically stated otherwise.
The essential feature of stereoscopic vision is that each eye sees a slightly different image of a scene, which is focussed by the lens on to the retina. The images are not in themselves three-dimensional, and it is the brain which 'reads, the information from the two images and processes it into 'stereoscoplc' form. This does not by itself provide a full impression of stereo depth: to achieve this the brain relies on stored information based on recollections of past experience of distances between objects (spatial separation) and other inputs such as perspective, which are combined to create normal stereoscopic vision. This complex process of converting the two different retinal images into a single three-dimensional picture is known as stereopsis.
Stereo photography, or stereography, sets out to 'freeze' the two images as seen by the eyes, by using camera lenses in place of the eyes' lenses and film in place of the retinas. The two resulting film images, called 'chips' (in customary transparency form) are mounted so that when presented to the eyes either directly - in a viewer which focusses the images and ensures that each eye sees only its appropriate image - or indirectly by projection on a screen using polarised light and polarising spectacles to ensure the two images on the screen retain their separate identities, which the brain then integrates into a single stereo image in the normal way. The corresponding points in the left and right views which fuse into a single image are often referred to as homologues.
Whether looking at a scene by normal vision or through the stored images of a stereo pair, the best clue given to the brain as to distances in depth in the scene is the horizontal differences in the lines of sight recorded in each image, known as parallax.
It is these small differences in direction and angles upon which stereography depends, and which explains why a rudimentary knowledge of stereo geometry is desirable for successful picture taking, mounting and viewing.So, that is the basic idea behind stereoscopic image making. Read on for more detail, or move on to the section on actually making some images!The distance between adult human eyes (interpupillary separation) varies between possible extremes of 55 mm and 75 mm, with an average of around 63.5 mm, and it is this latter measurement on which most stereo taking and viewing is based. Since the viewing of stereographs requires the brain to carry out the same processes as in normal vision, it is essential that the information supplied to it matches so far as is possible normal binocular vision. Any excessive separation or misalignment of the two images during viewing causes the brain great problems, which manifest themselves as double vision (diplopia) eyestrain and headaches.
Conversely, all viewing of stereographs in which the rules of stereo geometry have been observed should produce a result indistinguishable from normal vision. It is for this reason that the maximum separation of homologues on the two film chips when mounted for direct viewing should not exceed 63.5 mm and the spacing of the viewing lenses in a hand viewer should also be 63.5 mm.
For the same reason, the maximum separation of homologous points when projected on to a screen should not greatly exceed 63.5 mm in normal viewing situations - a point which is elaborated in the section dealing with stereo projection - due to be published at a later time.
When taking and mounting a stereo pair for normal viewing, it should be kept in mind that the vertical edges of each of the viewing apertures in the mount or mask will coincide in space when seen in a viewer and similarly will coincide on the surface of the screen when projected. See Figure 1 above, which shows the effect as seen through a viewer.
Effectively, the edges of the mask or mount form a 'frame' in space (E - F). This is usually called the stereo window, and a correctly mounted stereo pair will be seen entirely beyond the window except when a special technique is used to bring part of the image forward - i.e. through the window. Even then, only those parts which do not touch the mask edges should be allowed to project.From Figure 1 it can be seen that the size of both mask apertures must be identical, otherwise the edges of the stereo window will each appear at a different distance from the viewer (E and F'). Thus the distance A B must equal C D, although the actual size of the apertures can be altered according to the dimensions of the film chips or for the purpose of cropping in order to improve composition.
From Figure 2 it will be evident that the separation of the two mount or mask apertures in relation to the mounted views will influence the distance at which the stereo window appears. Accepting the convention that the separation should not exceed 63.5 mrn, and that this would represent a window at infinity, the window can then be brought closer by progressively reducing the spacing, with a spacing of 61 mm giving a window set at 1 metre. In practice, to ensure the stereo window always remains on the plane of the screen when projecting, the standard window distance 1.5 set at 2 metres (the 'seven foot window', which means that the centres of the mask apertures are set at 62.2 mm. Note that this is independent of the actual dimensions of the apertures (provided they are equal): increasing or decreasing the size of both apertures will merely increase or decrease the size of the stereo window, but will not alter its apparent distance. In the so-called 'close-up' masks, the apertures remain at the standard 62.2 mm but are narrower so that the film chips can, if necessary, be positioned further apart to re-position near objects behind the window.
The width of the window will vary according to the distance at which it is set, the width of the mask apertures and, to a lesser extent the focal length of the viewing or projection lenses. At the conventional 'seven foot' window distance, the width will vary from about 1 metre using the 'Realist' format mask of 21 mm aperture width to about 1.8 metres using the full frame 36 mm aperture width.
The eye and brain can comfortably accommodate only a limited range of subject distances; this distance varying with individuals and with practice. In normal vision, the eyes are constantly changing focus according to the object distance in order to stay within this range. In a stereograph viewed on a single plane, there is an enforced limit to the depth range which can be viewed comfortably, corresponding to a parallax displacement of 1.2 mm between the nearest and most distant object in the scene. If the depth range is too great, there is a natural tendency for the eyes to change focus whilst converging on excessively near points in the scene.
The function of the lenses in a viewer is to collimate the images to a comfortable distance near infinity for the normal relaxed eye, and the conflicting demands of converging the eyes to fuse excessively close near points within a scene while simultaneously focussing on infinity leads to excessive strain on the brain's focussing and
convergence mechanisms and once again quite literally results in headaches.
Above; Holmes stereoscope ca 1880
There is a further requirement for successfully viewing a stereograph: namely that everything from the foreground to the most distant part of the picture should be pin-sharp. To ensure this at the same time as avoiding problems with accomodation it is important that the depth of a scene in a stereograph should not exceed the depth of field available
This table gives some guidelines for near and far distances in any given scene:
Near point
Far Point
0.75 m. (2.51)
1.2 (4.01)
1.0 (3.51)
2.0 (7.01)
1.5 (5.01)
5.0 (161)
2.0 (7.01)
Infinity
In de bril van Anceaux oftewel volkenkundig fotografie zat een kunststof stereoscopiebrilletje bijgevoegd om de foto’s mbt dit thema in een deel van het boek te kunnen bekijken. Nu heb ik blijkbaar, door ouderdom, haha, een afwijking waardoor ik geen diepte zie, iets in mijn hersenen laat geen diepte interpreteren.! M
Je hebt ook stereoscopische tekeningen, kunstafbeeldingen en noem het maar op. Frankrijk liep voorop met uitgave van beeldmateriaal. Ook was het kijk instrument de stereoviewer vaak van Franse makelij.
Stereoscopie is het bekijken van een bepaald beeld met diepte door met elk oog een afbeelding te bekijken. Die twee afbeeldingen worden samen één stereoafbeelding genoemd. Meestal zijn het foto's, een stereofoto dus. Het maken van een stereofoto wordt stereofotografie genoemd.
Men spreekt ook wel van 3D of 3-D. Deze term wordt echter ook veel gebruikt voor de perspectivische weergave bij afbeeldingen op een plat scherm, waarbij geen sprake is van stereoscopisch zien. Wiki
https://nl.wikipedia.org/wiki/Stereoscopie
Een hele verhandeling fotografie over stereoscopie en 3D !
https://ia601506.us.archive.org/25/items/in.ernet.dli.2015.156660/2015.156660.Three-Dimensional-Photography-Principles-Of-Stereoscopy.pdf
Wat zijn stereogrammen?
Een illusie kan ontstaan doordat we zien met twee ogen. Het linkeroog ziet een ander beeld dan het rechteroog, beide ogen hebben een verschillend waarnemingspunt. Deze gegevens worden door de hersenen verwerkt, en zo verkrijgen we een dieptezicht.
Handelingen uitvoeren met een oog gesloten is moeilijker dan het lijkt. Oorzaak hiervan: er is geen dieptezicht meer.
Wanneer we een driedimensionaal beeld als tekening willen, hebben we een stereogram nodig.
Een stereogram is een optische illusie die ontstaat uit een 2D-tekening of meerdere 2D-tekeningen.
Om stereogrammen te hebben moeten we foto's nemen alsof we met onze ogen kijken. Onze ogen staan zeven tot acht centimeter uit elkaar, dus zullen de twee foto’s ook getrokken moeten worden met een tussenafstand van zeven tot acht centimeter.
Inhoudsopgave themas-Dimensional-Photography-Principles-Of-Stereoscopy.
In de volgend pagina’s ziet u mijn bescheiden stereoscopische fotocollectie van ca 1880. M
Bedankt voor het lezen.
http://www.dedoosvanborromini.be/Stereogrammen/wat_zijn_stereogrammen.html
De eerste 3D foto's werden met speciale camera’s gemaakt. Het resultaat was een dubbele foto die in een speciale houder met twee vergrotende lensjes bekeken kon worden of moderner met een stereoscoop. Wanneer we deze foto’s bekijken, en het linkeroog enkel de linkerafbeelding ziet, en het rechteroog de andere, verkrijgen we een driedimensionaal beeld.
De eerste stereoscopische afbeelding werd begin 1830 gemaakt door Sir Charles Wheatstone. Pas in 1855 groeiden de belangstelling en de toepassingen.
Op de figuur staat de eerste stereoscoop door Sir Charles Wheatstone. Centraal staan 2 spiegels tegen elkaar in een hoek van 90°, zodanig dat het gezicht tegen de top kan geplaatst worden. Beide spiegels reflecteren de afbeeldingen die op rechts en links geplaatst worden. (stukje tussendoor M):
Op deze manier kreeg je een eerste driedimensionale indruk. Met behulp van dit apparaat heeft de optiek van de hersenen een Indiase chirurg geholpen, fantoompijnen te helpen beiendigen/bestrijden;Wanneer iemands hand is geamputeerd en men dupliceert via de wijze van gescheiden blik zoals in Wheatston, door een spiegelbeeld van de nog werkende hand gaat het brein de verbindingen leggen en valt het oude beschadigede traject weg en wordt vervangen door een logischer interpretatie en door dat ervaringsgeheugen van de verloren hand kan men zelfs de hersenen trainen een kunsthand zenuwelectrotechnisch te besturen. M
No comments:
Post a Comment